Rozdział 1

Druga szansa

Wojna jest destrukcją. Dla wszystkich bez wyjątku. Poprzez pragnienie władzy, ludzie zaczęli schodzić na ścieżkę zła. I to wbrew sobie, swoim własnym wartościom. Czy ktokolwiek kiedyś zastanawiał się, czemu żądza władzy nad światem jest w stanie w tak okrutny sposób zniszczyć każdą, pojedynczą jednostkę? Społeczeństwo się nie liczy, liczą się korzyści i sukces. Porażka nie może mieć miejsca, zawczasu należy przygotować dobry plan. Taktyka – ponad wszystko, ale przede wszystkim – spryt.

Obito wiedział, jak się do tego przygotować. Uchiha mieli to już w sobie, w krwi ich płynęła chęć mordu przekazywana z pokolenia na pokolenie. Jednakże to wszystko wynikało również z doświadczeń, okrutnej przeszłości. Jak wiadomo, świat shinobi przepełniony jest krwią i czyhającą na każdym kroku śmiercią. Nie ma co uciekać. Decydujesz się zostać wojownikiem – bądź nim do końca. Niektórzy jednak uważają, że taki tytuł do niczego nie zobowiązuje.

Sakura była wciąż oszołomiona. Wybuch, który nastąpił kilka minut temu, ogłuszył ją i oślepił na wystarczająco długi czas. Przez chwilę nie mogła złapać tchu, czuła, jak jej płuca zapadają się i wciskają gdzieś w jelita. W końcu nie wytrzymała i zgięła się wpół. Zwymiotowała. Ostry zapach siarki drażnił jej nozdrza i gardło. Żołądek w końcu również odmówił posłuszeństwa, tak jak zresztą lewa noga, którą tylko włóczyła za sobą. Maszerowała, zostawiając długi szlak ciemnoczerwonej krwi na mokrej ziemi. Była w kiepskim stanie, wręcz krytycznym. Chakra już dawno gdzieś wyparowała, oddech stawał się coraz słabszy, świszczało jej w płucach, piszczało w uszach, w oczach miała już tylko mgłę. I łzy.

— Sasuke! Naruto! — krzyknęła resztkami sił.

Pamiętała ten moment, gdy ruszyli znowu w to swoje miejsce sprzed lat, by udowodnić między sobą, kto jest silniejszy. Niestety powstrzymana przez Sasuke, nie pamiętała niczego. Chciał, żeby za nimi nie biegła, żeby znowu nie wtrącała się w nie swoje sprawy. Czyżby znowu była aż tak irytująca? 

Niestety, gdy już odzyskała przytomność, była w szpitalu razem z Kakashim, którego już dawno opatrzyli. Dzięki Bogu chociaż on był w lepszym stanie, niż cała reszta wioski. Ale ta chwilowa arkadia rozpłynęła się w mgnieniu oka. Budynek uległ dziwnym wstrząsom. Tynk, sufit, podłoga – wszystko zaczęło się zapadać, rozpadać, kruszyć niespodziewanie. Jakaś głośna eksplozja naruszyła fundamenty budynku. Rozpętał się chaos, ludzie wpadli w panikę, kilku medyków zginęło na miejscu. Po ziemi walały się trupy. 

Sakura i Kakashi starali się trzymać razem, ale gdy na kobietę zawaliła się ściana, a ziemia zadrżała pod jej stopami, wszystko znowu się urwało. Kolejny fragment z życia został zawieszony w przestworzach. Jak już odzyskała przytomność, było po wszystkim. Kurz zdążył opaść, słońce wzeszło na niebie, nastała cisza. Tak dawno zapomniana – c i s z a.

Resztki chakry pomogły jej wydostać się spod gruzów, ale noga utknęła. Męczyła się dość długo, by wydostać ją spod bitej ściany. Gdy wreszcie się udało, zacisnęła usta w wąską kreskę z paraliżującego bólu. Kość piszczelowa przebiła się przez mięso i skórę, i wystawała na zewnątrz. Jednakże udało jej się wstać. Mimo bólu fizycznego, starała się również znaleźć resztę ludzi, których nawoływała, ale niestety nikt nie odpowiadał. A w szpitalu była też Hinata…

Potknęła się i upadła na ziemię z hukiem, a żeby się podnieść, potrzebowała zdecydowanie więcej sił, lecz niestety nie drgnęła nawet palcem. Nie mogła. Nie była w stanie utrzymać się w pionie. Bolało ją wszystko, czuła złamania; mogła wręcz przysiąc, że popękały jej żebra. Obawiała się o swoje zdrowie, owszem, ale najbardziej martwiła się o tych, których nie widziała. O tych, którzy byli tak bliscy jej sercu.

Sasuke, pomyślała. Naruto.

Zielona poświata otoczyła jej dłonie i tylko dzięki swojej determinacji, uniosła się powoli. Wyła z bólu, zmuszając swoje ciało do wysiłku. Nie chciała nawet powstrzymać tego krzyku, bo wiedziała, że rozsadziłby ją od środka. Jednakże chęć zobaczenia tych dwóch męskich twarzy była silniejsza, niż jakikolwiek ból fizyczny.

Przeszła raptem pięć kroków i upadłaby znowu, gdyby nie to znajome nawoływanie. To, co poczuła w tym momencie, sprawiło, że jej serce zamarło. Odwróciła się powoli, ale nie zdążyła nawet spojrzeć w oczy osobie, która tak rozpaczliwie próbowała ją odnaleźć, bo już trwała w mocnym uścisku, nie mogąc złapać tchu.

A on płakał ze szczęścia, powtarzając wciąż i wciąż jej imię. Dreszcze przeszły po jego plecach dość drastycznie, sam nie chciał powstrzymywać łez. Tak bardzo się martwił, tak bardzo przeraził, gdy tylko usłyszał huk. Mimo własnych ran, nie mógł pozwolić jej przepaść gdzieś w tej otchłani. Nie mógł pozwolić na to, by wojna zabrała i ją. Dopiero, gdy zaczęła osuwać się w jego ramionach, zrozumiał w jak ciężkim jest stanie.

— Sakura! —  zawołał przerażony i usiadł z nią na ziemi. Ułożył jej głowę na swoich kolanach i spoglądał w matowe, zielone oczy pozbawione jakiegokolwiek blasku. 

Usłyszał jej płytki oddech i zamarł w przerażeniu. Sakura widziała, jak jego wiecznie promienna twarz zmieniła się na jej widok. Pobladł, a w niebieskich oczach krył się tak głęboki żal, że znowu poczuła ucisk w klatce piersiowej.

Słone łzy skapnęły na jej lekko zaróżowione policzki.

— Nie płacz, Naruto — wyszeptała. Słaby głosik zadzwonił w uszach młodego mężczyzny. — Nie płacz. Już jest po wszystkim. Znowu wszystko… będzie jak dawniej.

Nie potrafił oderwać od niej wzroku. Nie umiał powiedzieć nawet jednego słowa. Po prostu patrzył na jej szarą, brudną, zakrwawioną twarz. Na jej piękne, acz sine usta. Umierała. W jego ramionach. Ot tak, po prostu.

— Sakura, nie możesz mnie zostawić! Nie umieraj, słyszysz?! Nie wolno ci zasnąć! — krzyczał w rozpaczy, ale jej oczy robiły się takie ciężkie. Nie mogła unieść powiek, nie chciała. Całe ciało jakby odpływało zupełnie gdzieś indziej. W głowie nastawała dziwna cisza. — Sakura!

— Cieszę się, że nic ci nie jest, Naruto — szepnęła z uśmiechem na ustach. — Ale co z Sasuke?

Uzumaki odwzajemnił jej uśmiech przez łzy i ciepłym głosem oznajmił jej, żeby niczym się nie martwiła, że wszystko będzie dobrze i zaraz znajdzie się pod opieką jakiegoś specjalisty. Tylko jeden warunek – odgonić Morfeusza, zanim zaprosi ją do swojego świata na zawsze.

— Ale co z Sasuke…? — powtórzyła pytanie, ale znowu nie uzyskała odpowiedzi.

Nie mogła już dłużej. Sen przychodził z taką czułością, że nie chciała się już dłużej opierać.

Rozpaczliwy wrzask rozerwał gardło blondyna. Ledwie wyczuł puls, więc bez chwili wahania wziął bezwładne, drobne ciało na ręce i nagle zamarł w bezruchu, stojąc w tych gruzach jak intruz. Bo gdzie miał iść? Kto byłby w stanie mu pomóc właśnie teraz? Wojna się skończyła, szpitale runęły, upadło wszystko. Gdzie miał iść? Co miał robić?!

— Szybko, zanim już całkiem się wykrwawi. — Usłyszawszy za plecami ten ponury, męski baryton, uśmiech wpełzł na jego twarz niczym robak i tak samo szybko zniknął. — Co tak stoisz? Daj mi ją. Wiem, gdzie znajdziemy pomoc.

W głowie rozbrzmiał dzwonek. Kurczowo trzymał nieprzytomną Sakurę, ściskając ją do klatki piersiowej, jakby chcąc uchronić młodego ptaka przed drapieżnikiem.

— Nie.

N I E.

Odpowiedź surowa, zdecydowana, bez cienia wahania w głosie.

Kare oczy mężczyzny, nieco wyblakłe ze zmęczenia, błysnęły dziko.

— Chociaż raz, Naruto. Chociaż raz mi zaufaj — powiedział, robiąc krok w jego stronę. Sam okaleczony, zakrwawiony, w poszarpanych ubraniach, wyciągnął ręce po kobietę. Jednakże Uzumaki cofnął się, nie mając zamiaru ustąpić.

Zaufanie, pomyślał. Kto komu powinien zaufać, Sasuke.

Trwali tak w bezruchu, patrząc sobie w oczy. Może wciąż rozgrywali jakąś grę? Wciąż walczyli? Bez słów potrafili powiedzieć, jak bardzo im zależy. Ale komu bardziej? I na czym? Na kim…?

—  Jestem jej to winien. — Sasuke ponowił próbę. W blasku zachodzącego słońca, wydawało się jakby znowu stał się człowiekiem. — Za jej miłość, wierność, oddanie i wiarę we mnie… jestem jej to winien, Naruto. Dlatego proszę, zaufaj i pozwól mi jej pomóc. Chciałbym jej wynagrodzić to wszystko…  — Uzumaki drgnął. Jakby przez chwilę chciał mu wierzyć, ale mimo stęsknionego serca, rozum nie zaprzestał swoich ostrzeżeń. Nie, on mu nie ufał. Nie potrafił zaufać po raz kolejny. A zresztą, kto by potrafił po tylu rozczarowaniach?

Sakura.

— Wiem, że ją kochasz, idioto, więc pozwól mi jej pomóc, skoro sam nie potrafisz! — wrzasnął Uchiha i bez pardonu wyrwał kobietę z jego rąk. 

Naruto nie walczył. Już nie potrafił. Smutny uśmiech zagościł na jego brudnej twarzy. Przez długą chwilę patrzyli sobie w oczy. Czysty błękit w mroczną czerń. Dobro stało przed złem. Który z nich był tchórzem?

Sasuke odwrócił się na pięcie i szybkim krokiem ruszył w sobie znaną stronę. Uzumaki wpatrywał się w jego oddalającą sylwetkę, mając poczucie, że postąpił dobrze. Nie wiedział jednak, jakie dalej plany miał młody Uchiha. W jego głosie wyczuł namiastkę żalu. I nie zrozumiał do końca, w jaki sposób chciałby wynagrodzić Sakurze tyle zła, ile wyrządził. Czy miał już swój misterny plan? A może tym razem naprawdę chciałby móc zrobić coś dobrego?

Dziękuję.

A na niebie czarny kruk zatoczył koło. Krakał donośnie, bezpruderyjnie. Później krążył nad głową Naruto niczym sęp, więc spojrzał na niego, a ptak szaleńczo poruszył skrzydłami i usiadł na ramieniu przestraszonego mężczyzny. Patrząc w te kare oczy zwierzęcia, Naruto poczuł się nieswojo.

— Kakashi — krakał kruk. — Znajdź.

Sasuke przesłał wiadomość.

— Ale gdzie… gdzie on poszedł z Sakurą?! — krzyknął, ale ptak nawet nie poruszył dziobem. Dopiero, gdy ponowił pytanie, spokojnym już tonem, kruk wydał z siebie jakiś dźwięk, który oznajmił coś w stylu: „później, teraz Kakashi”.

Uzumaki westchnął pod nosem, ale nie miał zamiaru dłużej czekać. Ruszył na misję poszukiwawczą z szpiegiem-ptakiem na ramieniu.

               

Niósł ją na rękach i zadbał o to, by głowa przylegała do jego piersi. Był wobec niej stosunkowo delikatny, mimo że wiedział, iż ona nie będzie nawet tego pamiętać.

Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że trzymał w ramionach anioła. Idiotyczne, patrząc na to, jakim typem człowieka pozostał. Jednakże nie mógł oderwać oczu od jej spokojnej twarzy. Pierwszy raz od dawna korciło go, by dotknąć te lekko różowe policzki z czułością. Ale dlaczego? Sam nie rozumiał. Z dziwnym uśmiechem na ustach przyznał jednak sam przed sobą, że od dawna nie czuł czegoś tak silnego, przyciągającego. Przecież od dawna nie czuł zupełnie nic. Kompletnie nic. A teraz? Czyżby nastąpiła nowa era? W końcu wszystkie jego wątpliwości zostały rozwiane, a zagadki rozwiązane. Ci, którzy dokonali mordu na jego rodzinie, przepadli w niepamięć, a on został sam. A może jednak to kolejna gra z jego strony? Koniec końców, następnym priorytetem miała zostać odbudowa klanu.

Jak zawsze przyszłość musiała zostać bez odpowiedzi. Teraz liczyła się teraźniejszość. Próba uporania się ze stratami poniesionymi podczas bezsensownej wojny, która tylko sprowadziła do wioski zdrajcę. Należało zacząć szukać nadziei, jakiegoś nowego świata, zmienić przyszłość i pozostawić ciemność tam, skąd przyszła. Ale jak?

I najważniejsze, czy Konoha przyjmie syna marnotrawnego z powrotem?

Sasuke uśmiechnął się pod nosem, stojąc na szczycie wzgórza i spoglądając na wioskę z obojętnym wyrazem twarzy.

Wróciłem.

Kompletnie wyszłam z wprawy. Zdecydowanie. Dlatego najmocniej przepraszam za ten nic niewnoszący, dziwny, jakiś taki nieskładny rozdział. Mogę jedynie obiecać, że kolejny będzie lepszy, a ten wsadzam do korekty w najbliższym czasie.

Rozdziały będą najczęściej takiej długości. Myślę, że jest wystarczająca - przynajmniej teraz.

I tak, rozdziały co dwa tygodnie. Niestety mam za dużo na głowie, by wyrabiać się co tydzień, a nie chcę Wam tutaj dodawać kompletnego shitu.

Mam jednakże nadzieję, że zostanie mi to wybaczone i zrozumiałe. Koniec końców, wróciłam do pisania po dość długim czasie i znowu muszę obrać swoją drogę i popracować nad stylem.

Pozdrawiam serdecznie i liczę na szczere opinie. Trzymajcie się ciepło!