Szczerość za szczerość

EDIT Z 25.01.2017: Zmieniłam szablon, usunęłam chat i wiele zbędnych tu rzeczy. Pewnie będę jeszcze kombinować nad wyglądem, ale teraz jestem zadowolona i pełna sił, by zabrać się za Szept całym sercem. Dziękuję tym, którzy są i wspierają mnie mocno <3




Coś mnie tknęło, gdy ubyło mi nagle czytelników. Dlatego chciałabym wyjaśnić pewną rzecz, krótko i szczerze.


Piszę dla ludzi. I niech to będzie jasne. Piszę też dla siebie, bo to lubię i chcę się w tym szkolić, ulepszać. Widzę zdecydowany postęp mojego rozwoju pisarskiego, ale daleko mi do takiego chociażby Kinga czy Nesbo. Pewnie nie uda mi się im dorównać jeszcze przez kolejne kilka lat. Ten rok okazuje się być dla mnie rokiem przełomowym, jeśli chodzi o pisanie i czytanie książek. Może wynika to z tego, że jestem osobą bezrobotną i nie muszę się uczyć, bo na studia nie chodzę (wybór kompletnie świadomy, może kiedyś wrócę na tę uczelnię bzdury — wybaczcie gorzkość tej wypowiedzi, taki mam do tego stosunek, nic poza tym, więc bez obrazy) a może to zwykły przypływ weny.


Przechodzę trudny okres. Depresja. Chyba. Nie wiem tego, może to wcale nie depresja a po prostu zwykłe załamanie. Wiecie, nie możecie dostać pracy, szukacie jej od ponad roku, nigdzie cię nie chcą, a jak wezwą na spotkanie, to i tak dziękują, bo nie masz doświadczenia. Źle mi z tym i czuję wstyd, ale wiem, jak w Polsce to wygląda. I brnę w to dalej, bo nie stać mnie na wyjazd za granicę. I mam nadzieję, że może ktoś, gdzieś w końcu mnie zechce.



W 2015 roku, w listopadzie, zmarła moja babcia. Trwałam w jej chorobie, widziałam, jak każdego dnia traci siłę, a jej dusza uchodzi z ciała. Byłam przy jej śmierci. Byłam przy jej upadkach, gdy nie miała siły już chodzić. A relacje z babcią nigdy nie były dobre. W momencie diagnozy moje podejście się zmieniło i nigdy nie przypuszczałam, że tak mocno zaboli mnie jej brak. Od tamtego momentu walczę ze sobą każdego dnia, szukając zajęć, ale nie mogąc ich znaleźć. Odtrącam przyjaciół, ludzi, bo lepiej mi być w samotności. Ucierpiało na tym moje zdrowie fizyczne, ale i psychiczne. Podnoszę się, ale ciągle upadam.


Nie piszę tego dla współczucia, ale po to, by uświadomić Wam, że Szept jest dla mnie trudną historią. Jest moją przeszłością i moją starą "ja", którą już nie jestem. Mimo wszystko staram się pisać, kawałek po kawałku. I nie wiem, kiedy skończę rozdział 11 i czy w ogóle go skończę. Jednak chcę to zrobić, bo jest kilka osób, którym zależy na tym blogu bardziej. I ich nie chcę zawieść. A to, że tworzę nowe blogi teraz, to moja odskocznia. Muszę czymś się zająć, bo inaczej zwariuję. Rutyna niszczy.


Obecnie skupiam się bardzo na Perfidii SS, bo to jest historia, którą mam przemyślaną, której scenariusz jest już gotowy, wystarczy go dobrać w słowa, by scalić to w jedność. Beyond SS pisze się nadal, ale wolniej, bo jest to historia mroczna i równie ciężka dla mnie, a nie chcę, by była pisana na siłę, bo za bardzo mi na niej zależy. Stworzona Okrutna gra to mój własny twór, ale szczyci się tak cienkim zainteresowaniem, że chociaż bardzo chcę, nie zależy mi na dodaniu rozdziału. Możecie mówić, że się poddaję i zależy mi na komentarzach, ale to nie tak. Czytelnik to paliwo, a kiedy brakuje tego paliwa, brakuje też ekscytacji. Nie jestem też osobą, która będzie się prosić o zainteresowanie i nie będę Was też szantażować tekstami typu: "jak zobaczę 10 komentarzy pod ostatnim postem, to dodam rozdział!". Nie, tak to nie działa i ja tego nie chcę. Może słabo piszę, może za słabo staram się utrzymywać z Wami kontakt. Cokolwiek jest przyczyną, przepraszam.


Nigdy nie chciałam, by jakakolwiek historia straciła w oczach moich czytelników. Jesteście dla mnie ważni i piszę wszystko dla Was z nadzieją, że to się Wam spodoba. Uwielbiam pisać, nie ukrywam tego. Zalewam moją mamę ciągłymi tekstami "idę pisać!", ale werwę tracę, gdy nie widzę zainteresowania. Jak już wspomniałam wyżej, cokolwiek jest przyczyną — przepraszam.


Nie opuściłam blogów, nie opuściłam tych, którzy czekają. Chcę być nawet dla tej jednej osoby. Chcę pisać. I chcę, żebyście to wiedzieli. Oczekuję tylko odpowiedzi od Was, cisza jest dla mnie zbędna.


Przepraszam. W ciągu ostatniego roku zmieniłam się i trudno jest mi się wdrożyć na nowo we wszystko. Próbuję, ale kiedy się podnoszę, życie popycha mnie znowu i nie przeprasza.


Ale ja mogę przeprosić i mieć nadzieję, że choć kilkoro z Was zostanie ze mną i po prostu będzie.