V Idee fixe

Kochałem cię.

Tak bardzo, że pękało mi serce.

Chciałbym móc zapomnieć o wszystkich przykrościach, które cię spotkały. Kochanie ciebie było trudne, ale słodko-kwaśne jak wino. Sposób, w jaki na mnie patrzyłaś zawsze zapierał mi dech w piersiach.

Gdy poznaliśmy się na imprezie urodzinowej mojego przyszłego szefa wiedziałem, że będziesz moja. Czytałem to w twoich oczach, sama tego chciałaś. Nasza znajomość zaczęła się od jednego drinka, a skończyła w moim mieszkaniu w łóżku. Nie uważałem cię za łatwą i pustą. Po prostu przyciągaliśmy się do siebie jak dwa magnesy i jakby wszechświat pchał nas w swoje objęcia, nie było więc w tym nic krępującego, dziwnego.

Rozmawialiśmy dużo, śmialiśmy się. Zawsze byłaś moją gwiazdką, szczęściem, którego w życiu nigdy nie miałem. I za wszelką cenę chciałem, abyś była bezpieczna.

Raz pobiłem faceta, który się do ciebie przystawiał. Połamałem mu żebra i płaciłem odszkodowanie za ubytek na jego zdrowiu. Pamiętam, że nie chciałaś ze mną rozmawiać, na kilka dni wyniosłaś się do Temari, która jeszcze nie była żoną Shikamaru. Przebaczyłaś mi jednak, bo byłem żałosnym zazdrośnikiem.

Nienawidziłaś mojej pracy. Bycie policjantem było szramą w naszym związku, która każdego dnia wyglądała paskudniej i pogłębiała się. Ja jednak kochałem to. Czułem się potrzebny ludziom, którzy kiedyś mną gardzili lub bali się mnie. Nie byłem przestępcą, musiałem mieć czysta kartę, nikt nie mógłby wstąpić do policji z kontem pełnym paskudztw. Miałem jednak swoje za uszami i nigdy tego nie kryłem.

Krzyczałaś na mnie, gdy budziłem się w nocy i wychodziłem na mróz na taras, by móc zapalić papierosa. Wiedziałaś wtedy, że coś nie dawało spokoju memu sumieniu. Jednej nocy ponowne spotkanie z tym łajdakiem, którego wcześniej udało mi się wsadzić za kraty, nie dawało mi spokoju i przyprawiało o nocne koszmary. Groził mi, że zrobi ci krzywdę, by tym samym ugodzić mnie i pozbyć się raz na zawsze jak niechcianego śmiecia. Drżałem, gdy obejmowałaś mnie mocno od tyłu. Twój spokojny oddech był moim ukojeniem.

A przecież mieliśmy wziąć ślub. Miałaś urodzić nasze dziecko. Mieliśmy być szczęśliwi.

Patrzę na twoje obrazy. Uwielbiałaś malować, to dawało ci radość, często też przelewałaś swoje emocje na postaci, które tworzyłaś. Byłaś dla mnie inspiracją, oazą spokoju. Cholernie mnie podniecałaś z tym pędzlem w dłoni, umorusana kolorowymi farbami, miotająca się w mojej starej, szarej koszulce za dużej na ciebie o kilka rozmiarów. Często nie pozwalałem ci kończyć swych dzieł, bo zaciągałem cię do łóżka, by kochać się z tobą tak długo, póki oboje nie byliśmy usatysfakcjonowani.

Seks z tobą, ta miłość, to było coś, co mogłaś mi dać tylko ty. Byłaś tak cholernie wyjątkowa…

Snuję się po pustym mieszkaniu, cichym i innym. Shikamaru doradził mi, abym sprzedał twoje obrazy, oddał ciuchy potrzebującym, pozbył się wszystkiego, co przypomina ciebie. Nie mogę jednak, nie jestem w stanie pozbyć się twoich rzeczy z mojego — naszego domu. To jedyne, co mi pozostało włącznie ze zdjęciami porozrzucanymi po podłodze.

Od pogrzebu piję. Nie wiem, kiedy ostatnio byłem trzeźwy. Nie potrafię pozbierać się po twojej stracie, nie chcę tego robić. Tak bardzo cię kocham, dlaczego to zrobiłaś?

Dowiedziałem się tylko dzięki Shikamaru. Zadzwonił z twojego telefonu, który miałaś przy sobie w szpitalu. Powiedział, że wie wszystko i mam stawić się na policji jak najszybciej się da. Obiecał, że się tobą zaopiekuje, a potem dzwoni do mnie, by powiedzieć mi, iż moja jedyna nie żyje. Co za sukinsyn.

Z wściekłości rozwaliłem telefon na ulicy. Całą swoją furię wyładowałem w knajpie na skorych do bójki mężczyznach. Do hotelu wróciłem poobijany, połamany, ale wciąż wściekły. Miałem ochotę zabić, tak jak wtedy, gdy ratowałem ciebie.

Ten pierdolony skurwysyn zrobił to, czego pragnął. Poroniłaś przez niego, zginęłaś przez niego, a teraz ja jestem martwy.

Pojawiłem się na komisariacie. Nie poznali mnie, wyglądałem jak włóczęga, dodatkowo byłem mocno poturbowany, lewe oko płonęło przez pobicie. Chciałem umrzeć ze wstydu, że nie udało mi się ci pomóc. Sądziłem, że ucieczka to najlepsze wyjście z tej sytuacji, a tak naprawdę to był najgorszy scenariusz z możliwych.

Gdybym tylko mógł cofnąć czas…

Przed sąd doprowadzili mnie siłą. Zostałem skazany na kilka lat w zawiasach, ale pod ogromnym nadzorem. Wywalili mnie z policji, straciłem odznaki, zezwolenie na broń. Poza obszar osiedla mogłem poruszać się tylko w towarzystwie dwóch policjantów jak totalny przestępca.

Straciłem wszystko.

Straciłem ciebie.

Pukanie do drzwi. Udaję, że nie słyszę, co jest ogromnie złym ruchem, gdyż może to być kontrola. Jedyne, czego nie mogli mi zakazać to upić się na śmierć, jednak alkohol też nie jest wskazany i nie powinienem tego robić.

— To ja, Shika — słyszę stłumiony za drzwiami głos — otwórz.

Czkam.

— Sasuke, nie wygłupiaj się, otwórz te cholerne drzwi albo je wyważę.

Groźba, ale niezbyt przekonująca. Śmieję się pod nosem.

— Uchiha!

— Spierdalaj! — warczę i unoszę butelkę wódki. Chwilę się waham, ale koniec końców rzucam nią z impetem w drzwi. Szkło roztrzaskuje się na drobne kawałeczki, tonąc w alkoholu, który pluje na ścianę i podłogę. Tak, to właśnie moje życie roztrzaskane tak samo jak ta butelka. Bez swojej zawartości jest niczym.

Co za strata, krzywię się na samą myśl i wyzywam Shikamaru od najgorszych.

— Nie bądź głupi — dalej prawi swoje zakichane mądrości — jutro masz kontrolę, musisz się ogarnąć.

— Nic nie muszę — mruczę pod nosem i chwiejnym krokiem wstaję z krzesła. Potykam się o puste butelki i upadam na podłogę. Chyba obijam kolano. — Czego chcesz, co?

— Wpuść mnie, a się dowiesz.

Przeklinam pod nosem i wstaję z zimnych paneli. Przekręcam zamki i szarpię za klamkę. Mym zamroczonym oczom ukazuje się Shikamaru w swoim zielonym wdzianku, ale bez papierosa w ustach, jak to miewa w zwyczaju. Zaraz obok zauważam kobietę twojego wzrostu, ale w ciemnych, gotyckich ciuchach, w okularach na nosie, brzydkim makijażu, ciemnych ustach, o niebieskich oczach i włosach do tyłka — kilka kosmyków to dredy, które jako jedyne są spięte w wysoką kitkę.

Odruchowo zamykam drzwi, ale Shika przytrzymuje je nogą i popycha w moją stronę, tym samym wrzucając mnie na pobliską ścianę z komodą, z której spada wazon. Znowu klnę pod nosem. To była twoja ulubiona ozdoba przywieziona prosto z Chin. Warczę więc na Shikamaru.

— Nie mówiłeś, że… przyprowadziszmigościa — mówię to szybko, ledwo oddzielając wyrazy w zdaniu i poprawnie je akcentując. Jestem pijany.

— Jest coś, o czym musisz wiedzieć. — Mierzy mnie wzrokiem. — I lepiej, żebyś usiadł.

Nie zwraca uwagi na syf w mieszkaniu, czeka, aż dostosuję się do jego poleceń jak posłuszny więzień. Daję mu tę satysfakcję. Kobieta wchodzi ciężkim krokiem i rozgląda się po mieszkaniu. Zakrywa usta dłonią, wyrażając swój szok i coś w jej twarzy zdradza mi, że się przejęła.

Długo rozmawiamy, siedząc przy kuchennym stole. Kobieta, która przyszła z moim przyjacielem nie została mi przedstawiona, Shikamru nie pozwolił mi nawet podać jej ręki. Chciał najpierw wszystko wyjaśnić, nie dawał mi dojść do słowa. A później bombarduje mnie jednym zdaniem:

— Sakura żyje.

Uderzam go w twarz. Shikamaru nie porusza się, a kobieta podskakuje wstrząśnięta i chyba nie wytrzymuje. Zrywa się z krzesła i wymierza we mnie wskazującym palcem prawej ręki z paznokciem pomalowanym na czarno.

— Sasuke, co ty wyrabiasz?! — Ten głos…— Jesteś taki ślepy czy głupi?!

Niestety za nim do mnie dociera, czyj głos usłyszałem, kobieta udaje się do łazienki, chyba nieco zapłakana i znika za drzwiami. Skąd wiedziała, gdzie w tym mieszkaniu znajduje się łazienka, do jasnej cholery?!

Ponaglam Shikamaru wzrokiem, by kontynuował swoją jakąś dziwną historię, ale nie słucham. Zawieszam się gdzieś pomiędzy rzeczywistością a jawą. Nie mogę złapać tchu. Biorę kieliszek wódki i wlewam w siebie zawartość jednym haustem. Przez grube, niewidzialne szkło próbuje przebić się do mnie rzeczywistość. Chyba wariuję. Łączę fakty i nie mogę uwierzyć.

Shikamaru wciąż mówi, ale jego słowa docierają do mnie nazbyt długo.

Aż wreszcie rozumiem, uśmiecham się słabo, potem znowu poważnieję i burczę coś pod nosem. Łapie mnie pijacka czkawka.

— Upozorowaliśmy jej śmierć, aby mogła uniknąć procesu. Niestety dziecko… tutaj nic nie mogliśmy zrobić, po prostu je poroniła. Całą resztę jednak udało nam się zaplanować wcześniej.

— Wiedziałeś? — pytam tylko, wreszcie łapiąc z nim kontakt wzrokowy.

Shika uśmiecha się serdecznie i prostuje na krześle.

— To był jedyny sposób, by cię tu sprowadzić. Musieliśmy użyć podstępu.

Wracasz z łazienki, gdy kończymy rozmowę. Wracasz ty, a nie jakaś gotycka mara.

Patrzę zatem na ciebie, na Sakurę, która po zdjęciu peruki, zmyciu ciemnego makijażu i wyjęciu soczewek, i całego tego gówna, które jej wymyślono, w końcu wygląda jak moja Sakura, krucha i wspaniała. Jedyna.

Mój anioł.

Moja Sakura.

Podnoszę się z krzesła, ledwo stojąc na własnych nogach. Momentami świat dzieli mi się na pół i wiruje.

Płaczę, gdy podchodzisz do mnie i ujmujesz moją twarz w swoje drobne, zimne dłonie. Mój dwutygodniowy zarost drapie twoją delikatną skórę. Drżę, czując znajomy zapach. Delikatnie przeczesuję palcami twoje różowe, krótkie włosy i bawię się nimi długo, wpatrując w zielone oczy, które teraz błyszczą od łez.

— Nie udało mi się uchronić naszego dziecka — szepczesz, ale uciszam cię, przykładając dłoń do twojego zaróżowionego policzka.

— Proszę, nic nie mów — uśmiecham się słabo. — Nadrobimy to, gdy tylko będziesz gotowa. Przepraszam, ale jestem pijany… czy to sen?

Śmiejesz się cicho i przystawiasz swój nos do mojego.

— Sasuke, tak strasznie cię przepraszam.

— Ja ciebie też.

Uśmiechasz się, bo wiesz, że rozumiem, co kryje się za twoim przepraszam. Kocham cię.

— Nie rób mi tego więcej, błagam — szlocham.

Nie mówisz nic, z trudem powstrzymujesz łzy.

Całujesz mnie mocno, ale tak czule jak nigdy w życiu. Smak twoich słodkich ust pieści moje zmysły i wiem, że mógłbym teraz umrzeć.

— Obiecaj — szepczesz między pocałunkami — że teraz będzie inaczej, lepiej.

Całuję cię jeszcze mocniej i uśmiecham się jak na pijaka przystaje. Nie wiem, jakim cudem udaje ci się wytrzymać ten odór wódki, którą zionę, ale dziękuję ci, że mnie za to nie ganisz. Przez dwa tygodnie byłem w żałobie po tobie, kochanie. Jeśli to wszystko to sen, to chcę, by trwał wiecznie. Jeśli to tylko moje urojenia, to nie chcę, by kiedykolwiek zniknęły. Mogą mnie nawet ubrać w ten biały kaftan, nie obchodzi mnie to. Jeśli wciąż mogę cię czuć obok siebie, to chcę by to trwało już zawsze.

— Obiecuję — mówię i przytulam cię do siebie, nie powstrzymując łez.

Obiecuję, że już nigdy nie pozwolę, by ktokolwiek cię skrzywdził.

Obiecuję, że zabiję każdego, kto spróbuje zrobić coś tobie lub naszemu dziecku.

Obiecuję — od dzisiaj mam taką idee fixe.

Czy to fikcja czy to prawda, pozostawiam już Wam. Oficjalnie zakończyłam Idee Fixe i jestem z tego cholernie dumna, nawet jeśli rozdziałów było pięć i byłe krótkie. Zawarłam to, co chciałam. I dziękuję, że chcieliście to czytać. To dla Was.