Rozdział 6

Przetrwanie

Czasami wydaje się, że nie można cofnąć czasu i naprawić swoich błędów. Później okazuje się, iż czas tak naprawdę jest fikcją. Wszystko toczy się własnym torem i nie można stwierdzić czy minuta trwa faktyczną minutę.

W chwili gdy shinobi wpadli do mieszkania, wybijając szyby i dając oczywisty znak, że właśnie wtargnęli, czas nie grał roli. Nie było można zliczyć co do sekundy wymiany ciosów między wyszkolonymi do zabijania asasynami, a niesprawnym, aczkolwiek utalentowanym, młodzieńcem. W przeciągu minuty salon państwa Uchiha zamienił się w morze krwi i bałagan – tak wielki, iż trudno było nie pokaleczyć stóp od odłamków po starych wazonach czy ramek na fotografie.

Zdrajcę było trzeba wyeliminować za wszelką cenę – taka była decyzja Rady, na którą Hokage się nie zgodził. Nie wiedział jednak, że papier, który podpisał, był podpuchą – sam skazał swojego ucznia na śmierć.

Sasuke nie wahał się ani przez chwilę. Stojąc przy kominku, który palił się słabiutko, wpatrywał się w płomienie, nasłuchując hałasów przed domem. Już wtedy wiedział, że coś jest nie tak; nie spodziewał się jednak, że bez żadnego powodu chcieli go zaatakować. Bezbronnego, niesprawnego, na przepustce. Przecież nic nie zrobił!

Sharingan zabłysnął w oczach tak szybko jak szybko jeden z shinobi złapał za klamkę. Nim którykolwiek wtargnął przez okno, Uchiha już trzymał wazon w dłoni, by po chwili rzucić nim w stronę nieproszonego gościa. Reszta potoczyła się szybko. Do domu wparowała grupa mężczyzn w czarnych kombinezonach i białych maskach, machając kunai, używając chakry i masy innych gadżetów. Nie sprostali jednak Sasuke, który ledwo dzierżąc miecz w dłoni, wojował jak na prawdziwego shinobi przystało. Mimo to jeden z członków oddziału Anbu uderzył go z całej siły w klatkę piersiową, co równało się z wyślizgnięciem miecza z ręki i bezdech oszołomionego Uchiha. Ból w płucach, jaki poczuł zaraz potem, przyprawił go o zawroty głowy. Upadł na kolana i podpierając się o podłogę, próbował złapać jak najwięcej powietrza. Rany nie goiły się na tyle szybko, a uszkodzone płuco po starciu w jednej z cięższych walk na wojnie, niestety nie regenerowało się zadowalająco. Od tamtej nieszczęśliwej chwili miał spory problem z funkcjonowaniem.

— Taki wielki wojownik, prawie legenda, a uderzenie w klatę zabolało? — Pochylił się nad nim jeden z shinobi w masce małpy. Śmiech pozostałych, tych, co przetrwali ów starcie, niósł się echem po salonie. — Tyle twojego, sukinsynu — zadrwił, wycierając rękawem czarnej bluzy cieknąca po masce krew, należącą do jego brata. Mężczyzna spojrzał na martwe ciało leżące w kącie. — Zabiłeś mojego młodszego braciszka.

— Złamas nawet nie potrafił posługiwać się mieczem, od którego zginął — wychrypiał Sasuke.

K a r a przyszła szybko.

Jedno kopnięcie w żebra, drugie w poharatane biodro. Sasuke zgiął się wpół, wyjękując jakieś przekleństwo. Zaczął kaszleć, susza ogarnęła jego gardło. Przeszył go ostry ból w czaszce, który promieniował aż do nieco niesprawnej ręki. Dopadły go również jeszcze mocniejsze zawroty głowy. Aż go zemdliło.

— Dalej chcesz się nabijać, Uchiha? Mam w zanadrzu więcej niż to!

Sasuke nie odpowiedział. Jedyne na czym mu teraz zależało, to złapanie jak największej ilości tlenu i próba eliminacji bólu.

Haruno stała za drzwiami w kuchni, nasłuchując i podglądając, co się dzieje zaraz obok przez lekką szparę w drzwiach. Nie domknęła ich tylko dlatego, że zamierzała wyjść z tacą jedzenia, uśmiechając się szczerze do – pewnie jak zwykle – zamyślonego Sasuke. Oznajmiłaby, że kolacja gotowa i zostawiłaby go samego, do czasu aż znowu by ją zawołał i poprosił o jakąś historię z jego życia. Tymczasem zdążyła tylko wejść do kuchni, gdy nagle rozległ się hałas. Jedynie delikatnie przymknęła drzwi i wstrzymała oddech. Teraz, drżąc i nie mogąc zebrać myśli, próbowała zrozumieć, czym znowu zawinił, że Anbu wkroczyło do domu jak do przestępcy; którym, rzecz jasna, był.

Niedomknięte drzwi idealnie ukazywały scenę z salonu. Klęczący Sasuke i jakiś mężczyzna, stojący do niej plecami. Był wysoki i dobrze zbudowany, a białe włosy sięgały mu do ramion. Wokół powoli zaczęli zbierać się inni gapie w postaci pozostałych żywych członków Anbu. Nie było ich wielu. Raptem czterech na nogach, jakichś dwóch leżało na podłodze w nieco gorszym stanie i kolejnych czterech martwych. Sakura miała ochotę podbiec i pomóc tym rannym, ale z drugiej strony, widząc jak potraktowali Sasuke, miała ochotę zadźgać ich od tyłu. Nie była w stanie zrozumieć, dlaczego nagle zaatakowali. Przecież Kakashi wyraźnie zaznaczył, że do czasu aż Uchiha nie dojdzie do pełnej sprawności, ma siedzieć w domu na przepustce i dopiero za jakiś czas podejmą decyzję o jego dalszym losie. Nikt nawet nie wspominał o zabijaniu. Zresztą, Kakashi nigdy by na to nie pozwolił. W końcu Hokage dał mu immunitet na czas nieokreślony. Czekała więc na dobry moment, by pomóc ukochanemu, ale chciała również dowiedzieć się, o co w tym wszystkim chodzi. Tylko czy słusznie?

— Zasługujesz na więcej niż zwykłe kopniaki. Polecam powieszenie. Nieraz widziałem, jak ci niby niewinni błagali, by ich oszczędzić, a potem taki wisielec nie miał nic do powiedzenia... bo już nie żył! — drwił z szelmowskim uśmiechem na ustach.

Sasuke nawet nie starał się zwracać na jego żarciki zbytniej uwagi.

— Kto was przysłał? — wycharczał w zamian, masując obolałą klatkę piersiową drżącą dłonią. W odpowiedzi otrzymał tylko śmiech. Gniew i bezradność buzowały coraz szybciej i mocniej. — Pytałem, kto was przysłał?!

Śmiech ucichł. Na twarzy lidera Anbu zawitała powaga.

— Spokojnie, spokojnie — przykucnął zaraz obok niego — już się tak nie denerwuj, bo drugie płuco ci pójdzie do kompletu. — Znowu salwy śmiechu, ponownie ogromny gniew, który wrzał w żyłach młodego Uchiha. — Skoro i tak masz zginąć, to ci powiem.

Cisza trwała dłużej, niż oczekiwał. Mężczyzna wcale nie zamierzał mu powiedzieć. Po prostu się z nim bawił. Sasuke jednak nie zamierzał ciągnąć tej farsy. Resztką sił wyciągnął obie ręce w stronę swojego kata, zacisnął je mocno na jego szyi i szarpnął nim, przyciągając do siebie tak mocno, że aż zawrzało, a maska z jego twarzy spadła z cichym łoskotem na podłogę. Oddział Anbu, a właściwie niedobitki, był gotowy, by rzucić się swojemu liderowi na ratunek, ten jednak powstrzymał ich gestem ręki. Sasuke w końcu zmusił mężczyznę do spojrzenia mu w oczy, które na zmianę mieniły się szkarłatną czerwienią i wyblakłym fioletem. Zaś szaroniebieskie oczy nie wyrażały nawet odrobiny strachu. I właśnie ten fakt rozgniewał młodego Uchiha jeszcze bardziej.

— Kto, do cholery, nakazał wam mnie zabić? — warknął mu prosto w twarz. Nagle usta nieznajomego ułożyły się niemo w imię Hokage, gdyż nie mógł już złapać tchu. Oczy Sasuke wróciły do normalności, a uścisk zelżał. Chwila moment i odepchnął mężczyznę z impetem. Ten zaczął głośno pokasływać. Jeden z kolegów po fachu podszedł do niego i pomógł mu wstać. — To niemożliwe… — wyszeptał tylko, a silne zawroty głowy wróciły.

— Widzisz? Niby nauczyciel, niby przyjaciel, a i tak dla dobra własnej reputacji wbił ci nóż w plecy! Tak samo jak ty zabiłeś mojego brata! Miał na imię Haruo! — wskazał ręką na stygnące już ciało młodego człowieka. — Słyszałeś?! HARUO! Kiedy już cię zabije, wyryję Ci jego imię na czole, gnoju! — syknął na Uchiha z pogardą i chwilę później szarpnął go za kołnierz białej bluzy, zmuszając tym samym do wstania i spojrzenia mu prosto w oczy. — Już nie jesteś taki twardy, co?

— Kakashi by mnie nie zdradził. — Uchiha sprawnie zmienił temat. — Nie on.

— Niespodzianka — warknął w odwecie i szarpnął nim raz jeszcze. — Skoro już jesteśmy przy bardzo osobistych sprawach, to dla twojej wiadomości twój kat, czyli ja, ma na imię Eizo. Jest szczęśliwym dwudziestoośmioletnim facetem, którego narzeczona jest w siódmym miesiącu ciąży, a on, by móc wykarmić swoją rodzinę musi wykonywać tak gównianą robotę, jak użeranie się z takimi jak ty! — wrzasnął mu w twarz, opluwając go przy okazji. Był bardzo wzburzony.

Sasuke uśmiechnął się pokrzepiająco.

— Narzeczona będzie niepocieszona.

— Co? — Zdziwiony Eizo nie zrozumiał, co miał na myśli. Dopiero, gdy coś mocniej wbiło się w jego klatkę piersiową, tuż pod sercem, sytuacja stała się iście klarowna. Jucha kapała cicho na posadzkę, a zimno natychmiast oblało jego ciało. Krew w żyłach powoli zwolniła swój bieg. — Skurwiel… — wysyczał tylko i upadł na podłogę z hukiem.

To, co wydarzyło się później, było tylko namiastką chaosu. Sasuke rzucił się do ucieczki, taranując oszołomionych wojowników Anbu, zagradzających mu drogę. Sam zaś wparował do kuchni, w której przez cały ten czas ukrywała się Sakura. Przejrzała jego zamiary i odsunęła się od drzwi nim te uderzyły głucho w ścianę. W biegu szarpnął ją za rękę, ciągnąc siłą za sobą. Poddenerwowana zadawała mu pytania, ale on nie raczył odpowiedzieć.

— Ale co się stało? Powiedz mi! — pisnęła, gdy tylko wybiegli tylnymi drzwiami, a świeże, nieco chłodne powietrze uderzyło ją w twarz. Nawet nie chciała oglądać się za siebie.

— Kakashi mnie zdradził. Podpisał dokument nakazujący eliminację mojej osoby. — Ukradkiem spojrzał smutno na Sakurę. — Mieli też pozbyć się świadków.

Zielone oczy rozszerzyły się w zdumieniu. Nie mogła w to uwierzyć. Powtarzała, że to do niego niepodobne, że on nigdy nie skazałby Sasuke na taki los. W końcu traktował go jak syna. Przedstawiła mu w biegu skróconą wersję, spekulację, a on się zgodził. Póki co nie chciał tracić czasu na gdybanie. Teraz pozostało im tylko uciekać przed śmiercią. Jeśli opuszczą Wioskę Liścia, będą musieli liczyć się z głośnym mianem zdrajców.

Sasuke nie chciał o tym myśleć. Jedyne czego pragnął, to uchronić dziewczynę przed niebezpieczeństwem. Niczym nie zawiniła, bardzo mu pomagała przez ten czas i obiecał sobie, że nie pozwoli jej skrzywdzić. Nie rozumiał tylko, dlaczego tak bardzo mu na niej zależało.

Spojrzał na nią raz jeszcze i wtedy ich spojrzenia się spotkały. 

Trochę ostro w tym rozdziale. Może krótko, bo jakby nie patrzeć tylko jedna scena grała tutaj główną rolę, ale mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe. Obiecuję poprawę i rozdział raz na tydzień/dwa tygodnie. Gorzej, jeśli w styczniu zacznę pracę, ale znajdę czas i będę Was informować na bieżąco! :) Dziękuję za każdy komentarz! Dodajecie mi sił i energii oraz sprawiacie, że naprawdę nie chcę zawalić! 
Wesołych świąt, kochani! Abyście zawsze byli szczęśliwi, mogli spełniać swoje marzenia i nigdy się nie zmieniali dla ludzi, bo nie warto! Trzymajcie się ciepło i do zobaczenia jeszcze przed Sylwestrem! :) Spędźcie święta w towarzystwie rodziny, odetnijcie się od Internetu, bo to jedyny taki czas, kiedy wszyscy możemy być razem. Spokojnych świąt!