III SKRUCHA

Pamiętasz, jak pewnej nocy tuliłeś mnie do snu i szeptałeś do ucha nieprawdopodobne opowieści? Pamiętasz, jak śmiałeś się wtedy, mówiąc, że słaby z ciebie bajkopisarz? Twoje oczy tak pięknie błyszczały, a twój uśmiech przepełniał mnie całą. Tęsknię za tobą i za takimi chwilami.

Tak wiele chciałabym zmienić. Czuję, jak to cholerne poczucie winy ciąży mi na barkach coraz bardziej. Wspomnienia są tak silne, że mam trudności z władzą nad własnym ciałem. Może tylko śnię? Może to wszystko, co się wydarzyło, wcale nie jest prawdą?

Znowu tam jestem. W tę upalną noc. W tym hotelu, w którym pragnęliśmy spędzić wieczór i poranek, naszą malutką rocznicę bycia razem. Przygotowujesz cudowną kolację, stawiasz na stole moją ulubioną lemoniadę zamiast wina, włączasz nasze piosenki i tańczysz ze mną, śmiejąc się w głos z mojego poczucia rytmu, ale to ty go nie masz. I tak spieramy się ze sobą, przekomarzamy jeszcze długo, aż nagle znika relaks, spokój i to nieopisane szczęście.

Otwieram puszkę Pandory, snując swoje domysły i dzieląc się z tobą moimi obawami. Szepczę ci na ucho, że czuję, jakby ktoś nas obserwował i że na piętrze brakuje personelu i ludzi. Jest za cicho. Chcesz otulić mnie mocniej swoimi ramionami, gdy nagle do pokoju wpada trójka zamaskowanych mężczyzn. Czarne kominiarki zasłaniają ich twarze, a jeden z nich trzyma w ręce nóż i rzuca się w naszą stronę, odpychając cię na ścianę i docierając do mnie. Szarpię się, ale on sprawnie drze dół mojej ukochanej sukienki i z potężną siłą rzuca na łóżko.

Chcesz mnie ratować, ale wtedy pozostała dwójka szarżuje w twoją stronę, ale nie dajesz się im powalić. Kątem oka widzę, jak się z nimi szarpiesz, nie spuszczając z oczu mojego oprawcy. Dokładnie analizujesz sytuację i rozsądnie wykonujesz kolejne kroki. Ten najwyższy próbuje cię związać jakąś liną, a wtedy mój napastnik przygniata mnie całym swoim ciężarem i nie pozwala nawet drgnąć. Boję się, bo nie wiem, co chce zrobić. Zgwałcić, zabić? Ani jedno, ani drugie wcale mnie nie pociesza. Przytrzymuje mnie bez słowa i spokojnie jednym, płynnym ruchem przejeżdża ostrzem po moim lewym nadgarstku, by później wbić się nim w przedramię i powoli wyryć litery na skórze. Wrzeszczę, czując piekący ból, gdy tylko nóż wchodzi w skórę jak w masło i gdy widzę, jak pierwszą literą tego słowa jest litera „s” jak suka.

— Sakura! — Słyszę twój zrozpaczony głos, a zaraz potem ból jakby znika i mój oprawca ląduje na ziemi, i z hukiem upuszcza narzędzie planowanej zbrodni. Oddycham ciężko, sparaliżowana i spoglądam na krwawiącą literę na moim przedramieniu.

Okładasz go pięściami po twarzy, zrywasz kominiarkę i rozpoznajesz napastnika. Natychmiast napinasz wszystkie mięśnie twarzy nazbyt agresywnie. To on, prawda? Ten, którego wpakowałeś do więzienia trzy lata temu za brutalny gwałt i morderstwo. Ten, który splunął ci w twarz w sądzie i wyzwał mnie od szmat. Ten sam, który przez kraty obiecywał, że się zemści, że pożałujesz. To on rok temu wyszedł z więzienia, dzięki wtykom i to on próbował spalić cię żywcem na jednej z akcji. Po tym znowu wrócił do więzienia, śmiejąc się, jak bardzo zniszczy ci życie. I właśnie teraz znowu konfrontujesz się z tym ohydnym wybrykiem natury, który śmieje ci się w twarz. Widzę to, Sasuke. Pragniesz go zabić.

Dwoje jego koleżków, wykorzystując chwilę twojej nieuwagi i moją dezorientację, szarpią cię za ramiona, a jeden z nich uderza tył twojej głowy pałką baseballową. Wbrew ich oczekiwaniom nie upadasz, adrenalina daje ci takiego kopa, że nie odczuwasz bólu i podduszasz tego sukinsyna, wbijając w jego szyję palce najmocniej jak potrafisz. Widzę, jak ręką próbuje dosięgnąć noża, dzielą go raptem milimetry. Popchnięta nieznaną siłą zrywam się z łóżka i kopię narzędzie w drugi kąt pokoju, co przykuwa uwagę dwójki napastników. Ten pod tobą próbuje wysyczeć w moją stronę „suka”, ale ty sprawnie mu na to nie pozwalasz, grożąc, że jeśli powie znowu jedno słowo za dużo w moją stronę, to udusi go raz jeszcze, gdy ten będzie już martwy.

Ten najwyższy biegnie w moją stronę, widząc, jak próbuję dobrać się do telefonu na komodzie. Łapie mnie za włosy i ciągnie w swoją stronę. Na nic moje szarpanie się, gdy ciska mną jak szmacianą lalką do kąta. Obijam się o ścianę i ledwo utrzymuję pion. Odruchowo osłaniam brzuch rękoma, a napastnik to zauważa.

— Ej, chłopaki! Sukinsyn Uchiha zapłodnił różową landrynę! — krzyczy do swoich i śmieje się w głos, poniżając mnie jeszcze bardziej. Pokój zalewa rzewny śmiech, wygrywając nad tobą, gdy swoją uwagę skupiasz na mnie.

Uderzasz głową jednego o podłogę, ale drugi łapie cię mocno za ręce. Próbujesz się mu wyrwać, prawie ci się udaje, ale tamten podstawia ci nogi i upadasz z hukiem. Ciągnie cię za włosy i każe patrzeć na moje cierpienie, wiedząc doskonale, jak bardzo to cię niszczy.

Mężczyzna naprzeciwko mnie wyciąga kastet i bez słowa nakłada go na palce. Śmieje się głośno, wręcz obrzydliwie. Potężne uderzenie w podbrzusze, które mimo że zasłonięte rękoma, powala mnie na kolana z krzykiem. Moje płuca wypełnia wrzask rozpaczy i przerażenia. Nasze dziecko, Sasuke, DZIECKO!

I ty krzyczysz. Nigdy nie słyszałam tak rozpaczliwego wrzasku, tak bezradnego. Płaczę.

W amoku rzucasz się na nich, nie patrząc na to, co dzieje się wokół. A ten obleśny typ kuca przy mnie i dobiera się do mnie, ale w porę odciągasz go ode mnie i z całej siły rzucasz nim o ścianę. Pozostała dwójka próbuje cię powalić, ale ty walisz głową tego, który skrzywdził nasze dziecko, uderzasz jego twarzą w ścianę raz, drugi, i potem znowu.

R A Z.

D W A.

T R Z Y.

C Z T E R Y.

Uderzenie za uderzeniem,  kręci mi się w głowie. Krew rozbryzguje się na wszystkie strony, ściana płacze zalana juchą. Mężczyzna jest już nieprzytomny, spod kominiarki wycieka krew i starte mięso. Mimo to, ty nadal walisz jego głową o ścianę. Łapią cię w końcu, jeszcze długo obijasz im twarze, wazony rozbijają się i podłoga tonie w szkle. Widząc jak upadam, blada, nagle sam tracisz energię i siłę, i rzucasz się w moją stronę, ale oni cię powstrzymują i biją. Krwawisz. Wymiotujesz, gdy kopią cię dwukrotnie w brzuch.

Mój kochany… błagam… nie…

Resztkami sił podnoszę się z podłogi. Szukam otumanionym wzrokiem tego cholernego noża. Cicho próbuję się doczłapać na koniec pokoju, a gdy trzymam go w ręce nie myślę, czy potrafię wbić ostrze w czyjeś ciało, czy potrafię zabić. Z trudem powstrzymuję przyspieszony oddech, mdłości i roztrzęsione ręce. Chowam rękojeść w dłoni i z krzykiem rzucam się na oprawców.

Ten, który chciał wyryć na mojej ręce oszczerstwo, idzie pod moje ostrze jako pierwszy. Popycham go na łóżko i wymierzam cios w serce, ale mężczyzna łapie mnie za nadgarstki i próbuje zrzucić. Nie daję za wygraną i spluwam na niego, wbijając kolano w jego krocze.

— Ja ci dam sukę, skurwysynie — warczę i szybkim ruchem wbijam ostrze w pierś.

Patrzę na jego niemy wyraz twarzy i wbijam nóż jeszcze raz i jeszcze raz, i jeszcze raz. Ciskam nożem powtórnie, siekam jak mięso, a krew obryzguje mnie całą i pościel. Krzyczę i krzyczę, w desperacji i amoku tnę go jeszcze długo, aż w końcu przestaję, gdy ktoś szarpie mnie za ramiona i rzuca na ziemię. Ostatni z nich długo turla się ze mną po podłodze, gubiąc gdzieś kominiarkę. Uśmiecha się cierpko, będąc nade mną. I nagle rozumie, co się stało. Uśmiech zastępuje strach. Ciało staje się bezwładne, zrzucam go z siebie z trudem i oddycham ciężko. Metaliczny zapach drażni moje nozdrza. Mężczyzna zaś leży z otwartymi w przerażeniu oczami i z nożem w sercu.

Właśnie zabiłam dwóch mężczyzn, by ratować ciebie i nasze dziecko.

Podnoszę się i na kolanach przemieszczam w twoją stronę. Jesteś przytomny, ale oszołomiony, skarżysz się na świst w uszach. Złamali ci pewnie niejedną kość, podbili oko i uszkodzili kolano. Patrzę na ciebie przerażona, potem spoglądam na zakrwawione ręce, które zaczynają drżeć.

— Boże… — szepczę, próbując pojąć, co się właściwie stało. — Ja ich zabiłam… — Wyciągasz do mnie ręce, nie ukrywając swojego strachu. — Sasuke, ja ich zabiłam…

Tonę w twoich ramionach, oboje trzęsiemy się i płaczemy cicho. Próbujesz dać mi ukojenie, zamykając jeszcze szczelniej w uścisku. Twoje serce bije jak oszalałe.

— Ja za to zmasakrowałem człowieka i patrzyłem jak uchodzi z niego życie — mówisz chłodno, ale z żalem. — Chciałem, by umarł. Chciałem go zabić i wcale tego nie żałuję…

Siedzimy na tej podłodze jeszcze chwilę, wtuleni w siebie. Strach przeradza się w poczucie winy. Żyjemy, bo zabiliśmy. Jak mordercy.

S K R U C H A.

— Shikamaru…

Budzę się w szpitalnym łóżku, podłączona do kroplówki i masy innych, dziwnych urządzeń, włącznie z moim brzuchem, który okalają jakieś kable. Spoglądam na śpiącego przyjaciela i ponownie wołam go. Budzi się, niemal zrywając z krzesła. Posyłam mu słaby uśmiech, a on łapie mnie za rękę i mamrocze coś pod nosem.

— Co z moim dzieckiem? — pytam cicho.

Shikamaru milczy. Patrzy na mnie smutno, a ja omal nie dostaję palpitacji serca.

— Dzisiejszej nocy będziemy wiedzieć — mówi spokojnie, nie ukrywając swoich obaw.

Nasze dziecko walczy o życie, Sasuke. Nasze maleństwo…

Nie mogę tak dłużej, nie potrafię.

— Shika… — zaczynam powoli, walcząc z własnymi wyrzutami sumienia. — Ja muszę ci coś powiedzieć…

Mężczyzna spogląda na mnie z tak ogromną troską w oczach, że aż ściska mnie w gardle.

Przepraszam, Sasuke. 

Dla Sasame Ka.